Podczas styczniowego, długiego weekendu Jarosław Rodziak odwiedził twórczynię w jej domu i pracowni. Pani Łucja odbyła wtedy również rozmowę wideo z sołtysem Tomaszem Radomskim, podczas której została zaproszona do Potarzycy. Zaproszenie zostało przyjęte.
Łucja Włodek - Jabłońska to artystka rzeźbiarka, magister sztuki, z d. Grzybowska. W Luzinie zamieszkała 1999 r. Ur. 24 listopada 1939 r. w Potarzycy koło Jarocina, tam ukończyła SP, LO w Jarocinie.
Wspominała, że od dziecka jej ulubioną zabawą było lepienie w glinie, była tak zwanym dzieckiem „innym”, nie miała koleżanek, a jej zabawy to był swój, własny, wymyślony świat. W szkole podstawowej i średniej rzeźbiła prace małe i większe (do 70 cm), które posyłała na wystawy amatorów, na których zdobywała II i III nagrody i wyróżnienia, wyprzedzając znacznie od siebie starszych i bardziej doświadczonych uczestników konkursów.
Po zdaniu egzaminu do Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu studiowała na wydziale rzeźby u prof. Bazylego Wojtowicza.
Po ukończeniu studiów wyszła po raz pierwszy za mąż za absolwenta Akademii Rolniczej wydziału leśnictwa w Poznaniu. Ruszyli w Polskę za pracą i mieszkaniem. Nie były to dobre warunki, aby mogła pracować twórczo, często zmieniali miejsce zamieszkania ze względu na pracę męża w urządzaniu lasów państwowych wymagającej przenoszenia się z miejsca na miejsce. Tak wędrując zwiedzili okolice Kamienia Krajeńskiego, Sępolna, Chełmna, Inowrocławia i Ostrowa Wielkopolskiego - pracowali przez 7 lat w Technikum Leśnym w miejscowości Moja Wola. Następny etap życia i pracy to Słupsk (1972) i praca w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Znalazła się wreszcie w środowisku artystów plastyków i to spowodowało rozwój i prężność w twórczości, mimo braku pracowni rzeźbiarskiej z prawdziwego zdarzenia, w tym czasie powstały niezliczone i najlepsze jej prace.
Brała udział w ponad 200 wystawach zbiorowych na terenie Polski i czterech zagranicznych, w konkursach organizowanych w Słupsku, Koszalinie, Szczecinie, Wałbrzychu i Gorzowie Wielkopolskim, zdobywając I, II i III nagrody oraz wyróżnienia. Uczestniczyła w wystawach indywidualnie w kraju (52) i za granicą (4) w Szwajcarii. Przez szereg 1. brała udział w wystawach Rzeźby Sakralnej w Krakowie i Gorzowie Wielkopolskim. Ważniejsze realizacje to: Pomnik ku czci dzieciom zmarłym podczas II wojny światowej - cmentarz komunalny Słupsk (3 m wysokości); obelisk ku czci strażaków, którzy zginęli podczas II wojny światowej - Ustka; ściana ceramiczna 17,5 m2 o tematyce morskiej w Przychodni Dziecięcej w Słupsku; popiersie Marii Grzegorzewskiej wraz z tablicą pamiątkową (w zakładzie dla dzieci głuchoniemych) w Sławnie oraz tablice pamiątkowe dla kilku szkół podstawowych i inne. Godła państwowe w różnych materiałach. Rama rzeźbiona (snycerska) dla głównego ołtarza kościoła w Łebie. Przez 20 1. prowadziła plenery ceramiczne ogólnopolskie w tym 4 międzynarodowe, 2 1. w Lęborku i 18 1. w Starym Gronowie koło Debrzna. Wcześniej prace tworzyła w kamieniu, piaskowcu, granicie, marmurze, sztucznym kamieniu, drewnie, obecnie po ciężkiej chorobie serca (przeszczep serca 1997 r.) tworzy tylko w ceramice, na ile pozwala zdrowie i pomoc męża.
Prace znajdują się w zbiorach: w Zamku Książ koło Wałbrzycha, Muzeum Regionalnym w Bolesławcu, Ośrodku Kultury w Bolesławcu, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku, Muzeum Sztuki Współczesnej w Paryżu. Jej prace są eksponowane we wszystkich państwach Europy Zachodniej, Ameryki Północnej, w kilku państwach Ameryki Środkowej i Południowej, Australii, Nowej Zelandii i kilku państwach Afryki i Azji.
